شاید دیوارهای نامرئی عظیمی در فضا وجود داشته باشد - بروزترین وبلاگ

به گزارش بروزترین وبلاگ، بر اساس پژوهشی تازه، دیوارهای نامرئی در فضا با ایجاد نیروی پنجم، عامل چیدمان غیرعادی کهکشان ها در اطراف یکدیگر هستند.

دانشمندان گمان می کنند که نیروی پنجم ممکن است در فضا وجود داشته باشد. این نیرو که به اعتقاد آن ها به واسطه ذره ای فرضی به نام سیمترون (Symmetron) یا تقارن ایجاد می شود، عامل ایجاد دیوارهای نامرئی در فضا به شمار می رود.

این دیوارها اما لزوما مانند دیوارهای یک اتاق نیستند، بلکه بیشتر شبیه موانع فضایی هستند و می توانند به توضیح بخشی جالب از فضا کمک کنند که فکر اخترشناسان را مدت ها به خود مشغول کرده است. مدل استاندارد فعلی که برای توضیح کیهان شناسی استفاده می شود، مدل ماده تاریک سرد لامبدا (ΛCDM) است. با این وجود، یک چالش گیج کننده برای این مدل وجود دارد و این مدل گاهی اوقات با مشاهدات سازگار نیست.

مطالعه تازه

بر اساس این مدل، کهکشان های کوچک باید در مدارهایی آشفته اطراف کهکشان های بزرگ تر توزیع شوند. اما در واقعیت بیشتر کهکشان های کوچکی که به دور کهکشان های بزرگ تر می چرخند، در صفحات نازک و تخت قرار گرفته اند. این صفحات یا دیسک ها شبیه به حلقه های زحل هستند و به نظر می رسد که دیواره ای نامرئی در فضا وجود دارد که کهکشان ها در امتداد آن ها چیده شده اند.

این اجرام که اخترشناسان اغلب آن ها را قمر می نامند، می توانند در مدارهای هم آهنگ با کهکشان راه شیری خودمان یافت شوند. ستاره شناسان حتی آن ها را برای کهکشان های همسایه هم مشاهده کرده اند. دانشمندان تا کنون توضیحات احتمالی زیادی را برای حل مشکل دیسک قمری بیان کرده اند. اما یک مطالعه تازه در دانشگاه ناتینگهام، توضیح متفاوتی را برای این دیوارهای نامرئی در فضا ارائه می دهد.

توضیح فیزیک نوین

پژوهشگران معتقدند که تحقیقات آن ها، اولین توضیح بالقوه فیزیک نوین است که از ماده تاریک به طور کامل فاصله نمی گیرد. ماده تاریک بیشتر جرم کیهان را تشکیل می دهد و یکی از بزرگ ترین اسرار جهان شناخته می شود. بنابراین تا کنون بخش مهمی از این نوع مطالعات بوده است.

برخلاف مطالعات گذشته در این باره، پژوهش تازه نشان می دهد که ذرات فرضی به نام سیمترون می توانند دیوارهای نامرئی در فضا ایجاد کنند. ستاره شناسان این دیوارها را دیوارهای دامنه (Domain Walls) می نامند و این ها هستند که همان طور که مدل ΛCDM نشان می دهد، به جای یک الگوی آشفته، کهکشان ها را در مدارهای منظم خود نگه می دارند.

محققان همچنین بیان می کنند که با احتمال 50 درصد منطقه ها مختلف، مقادیر متفاوتی را برای سیمترون ها ایجاد کنند. این به نوبه خود می تواند تفاوت هایی را که برخی کهکشان های بزرگ تر از نظر کهکشان های کوچک تری که دور آن ها می چرخند دارند، توضیح دهد.

البته این فقط اثبات یک موضوع مفهومی است. اگر بخواهیم ثابت کنیم که دیوارهای نامرئی در فضا وجود دارد، باید وجود سیمترون ها را ثابت کنیم. این جاست که ابزارهای فضایی مانند تلسکوپ جیمز وب وارد عمل می شوند. همان طور که آن ها بخش هایی از جهان اولیه را مشاهده می کنند، می توانند اطلاعات بیشتری درباره این ذرات تازه و نظمی که در جهان ایجاد می کنند، به ما بیاموزند.

عکس کاور: عکسی از یک کهکشان قمری

Credit: BGR

منبع: BGR